Time passes by.

"Snel, lieverd, voor het te laat is!" riep de grote leeuwin tegen het kleintje naast haar terwijl ze onrustig om zich heen keek. Ze zocht een uitweg. Een pad om te kunnen ontsnappen aan de rood-gele monsters (vlammen) die steeds dichterbij leken te komen. Ze vernielden alles; de bomen, het gras, ze maakten alles zwart. "Snel!" riep de grote leeuwin weer en rende een kant op die nog vrij leek te zijn van de monsters. Het kleintje rende achter haar aan. De lucht was grijs, iets wat nog nooit was voorgekomen in dit perfecte land. De blaadjes aan de bomen die eerst mooi groen kleurden, waren nu op de grond gevallen waar kleine rood-gele monstertjes ze vernielden. De monsters waren nieuw voor het kleine leeuwinnetje. Ze had wel van ze gehoord, maar nog nooit gezien. 'Vuur', noemden de oudere leeuwen en leeuwinnen het, maar daar werd ze ook niet wijzer van. Plots hoorde ze gekraak naast haar en verschrikt keek ze om. Een boom viel langzaam haar kant op. Verstijfd bleef ze staan tot ze weg werd geduwd, net op tijd. Toen ze haar ogen opende en het stof van zich afschudde zag ze de grote leeuwin onder de omgevallen boom liggen. "ga, Saira, nu het nog kan. Ik hou van je." bracht de leeuwin moeizaam uit, waarna haar ogen dichtvielen. Het kleintje rende en rende tot ze zo ver weg was dat alleen de grijze massa boven de monsters nog te zien was en liet zich op de grond vallen. Ze sloot haar ogen en fluisterde zachtjes; "slaap zacht, lieve mama..."

Vier en een half jaar geleden was het nu. Het land was weer groen, had weer bomen en de lucht was weer blauw, zoals het altijd hoorde te zijn. Veel herinnerde de leeuwin zich niet van de avond dat ze hier voor het laatst was. Ze herinnerde gebrul, vuur en de boom, die haar moeder om het leven had gebracht. Saira had verwacht dat het rivierdal er erger aan toe zou zijn dan dat het werkelijk was. Alle sporen van de avond waren verdwenen en het dal lag erbij alsof het er altijd zo vredig was geweest. Saira miste haar moeder, haar vader, haar broers en zussen, iedereen. Waar waren ze? Haar moeder was dood, dat wist ze zeker. Ze was erbij geweest toen de boom op Serin, haar moeder, viel. Ze was erbij toen zij haar laatste woorden sprak en haar ogen voorgoed sloot. Maar de rest van haar familie, waar was die gebleven? Na het vuur had ze hen nooit meer gezien en de kans was groot dat zij ook waren omgekomen, maar diep in haar hart wist Saira dat dat niet zo was. Ze voelde dat ze nog leefde en daarom was ze teruggekomen naar haar geboorteplaats; om haar familie te vinden.

[hmm, voor een eerste post in een jaar is ie nog niet eens zo heel kort, haha]

Hij sloop langzaam dichterbij de kudde antilopen, er waren veel jonge dieren bij gekomen en deze vormde een geweldige prooi. Ondanks zijn sneeuwwitte kleur was hij een geweldige sluiper en wist altijd meer dan dichtbij genoeg bij zijn prooi te komen. Ook dit keer kwam hij op ongeveer 15 meter afstand van de antilopen. Hij wachtte eventjes af, geduldig en met veel zorg koos hij een goed slachtoffer uit. Toen hij die had sprong hij naar voren en was met twee grote passen in een snelle sprint, hij nam veel risico door zo snel te gaan maar het loonde, al gauw haalde hij uit en beet in de kont van het arme duur. Een halve minuut later zat hij te smikkelen van zijn middag eten, drie minuten laten had hij het karkas helemaal afgekloven en dwaalde hij wat rond door het dal. Het was uiteindelijk de geur van een leeuwin die ook rond dwaalde. Hij tilde zijn witte kop op en keek verbaasd, hij had al in geen tijden een andere leeuw tegen gekomen, laat staan een leeuwin. Hij liep in een vlotte pas op de geur af. Al zijn charmeur modes draaide nu volle toeren terwijl de leeuwin in beeld kwam. De staart van Alvaro gleed langs enkele struiken. Hij stopte voor de leeuwin en keek haar vriendelijk aan. ,,Met welke schoonheid heb ik vandaag het genoegen?’’ Klonk zijn charmante stem.

~Flutje sorry~

Plots drong een vreemde geur de neusgaten van de leeuwin binnen. Het was een soortgenoot. Het zou de eerste leeuw zijn geweest die ze zou zien sinds de ramp. Al jaren lang was ze geen soortgenoten tegengekomen en had ze in haar eentje rondgedwaald. Een stem vroeg plotseling "met welke schoonheid heb ik vandaag het genoegen?". Saira draaide zich om en, hoewel ze het door de geur wel aan had zien komen, schrok ze toch een beetje van de witte leeuw die opeens bij haar stond. "Saira" zei ze kortaf. Ze wist niet goed hoe ze moest reageren. Ze had al lang geen gesprekken meer gevoerd, en ze had het gevoel dat ze dat 'verleerd' was. "Ik ben Saira" zei ze nog een keer. "En jij bent..?" vroeg ze aarzelend. Zijn stem had heel charmant geklonken, en zij stond daar een beetje te stuntelen. "Verman jezelf, Saira" zei een vervelend stemmetje in haar hoofd. Het stemmetje sprak altijd alleen als ze iets niet goed deed en ze zich daar ook bewust van was. Het was een bevestiging van haar dom-zijnde en vaak hielp het stemmetje ook. "Dus.. Ben je hier al lang?" vroeg ze, "in Lions Heart, bedoel ik."

-jaaaa mijne ook, haha-