Blu

Onderwerp: Blu vr aug 10, 2012 10:24 pm

:: GENERAL ::
Naam :: Blu
Leeftijd :: 6 jaar
Geslacht :: Leeuwin
Woonplaats :: Wherever mah leggs bring me

:: APPEARANCE ::
Blu is een leeuw die heel standaard zandkleurig is, grote poten en een lange staart. Aan het einde van haar staart zit een zwarte punt. Haar ene achterpoot is volledig roze en kaal, en is eigenlijk een grote litteken, wegens het feit dat ze zuur over zichzelf heeft gekregen wat haar achterpoot heeft verbrand. Op haar neus zitten drie strepen van gevechten en ze is aan één oog blind.
Blu is sterk gebouwd met veel spieren. Overal op haar lichaam zitten echter verwondingen en littekens.

:: PERSONALITY ::
Blu is iemand met een zeer ingewikkelde persoonlijkheid. Met een super kort lontje zal ze vaak aanvallend overkomen bij leeuwen die ze gelijk al niet mag. Echter als ze een echte show-off ziet die haar random aanvalt zal ze heel rustig overkomen. Toch heeft ze altijd iets raars over zich heen vallen, vooral omdat ze altijd engels praat.
Blu tolereert geen dominantie over haar heen en zal ook niet vies zijn van een gevecht, nee, af en toe hunkert ze naar wat spanning, alleen om haar verveling de das om te doen.

Likes :: Spelen : Eten : Show-offs
Dislikes :: Food-jatters : Noobs : Leeuwen die bij haar weten door te dringen

:: PAST ::
‘Shira, blijf eens hier,’ commandeerde haar moeder streng. Het welpje trok een chagrijnig gezicht en rende door, haar moeder negerend. ‘Shira!’ gilde haar moeder die met enkele passen al voor haar stond en haar in haar nekvel greep. ’Mama! Ik haat je. Ik wil hier niet blijven! Ik ben oud genoeg om rond te dwalen,’ koppig zette ze haar klauw in de neus van haar moeder, zonder enig succes. ‘Er zijn mensen daar. Je weet het.’ Shira snoof koppig en sloot haar ogen hoogachtend sluitend. ‘Was je maar zoals Riku, die bleef wel waar hij was,’ mopperde haar moeder. Shira draaide met haar ogen en gromde. ’Riku, riku riku! Alles draait om hém! Mij zie je niet!’ gilde ze, helemaal overstuur. Ze worstelde zich uit de greep van haar moeder, ze rende een halve meter weg van haar moeder en draaide zich om, fel in de ogen van haar moeder kijkend. ’Ik haat je! Je wilt liever Riku dan ik, als ik weg ben zal je me niet eens missen! Papa had wel gelijk! Hij had nooit moeten sterven om Riku te beschermen, hij is zó stom! Je hebt nooit van papa gehouden, en nooit van mij. Hoe kun je? Papa stierf om Riku te redden terwijl hij niet eens zijn vader ís. En dan nog zeg je iedere keer dat hij een slecht persoon was of spot je met hem! Je bent hem niet waard.’ krijste het kleine leeuwinnetje, bijtend op haar lip om eventuele tranen te stoppen. Haar gele ogen keken in de verbaasde ogen van haar moeder, Riku’s kopje kwam tevoorschijn tussen haar poten, zijn gezicht kapot. ‘Papa wel papa!’ snikte hij. Haar moeder keek haar nog steeds aan alsof ze een monster was en nam Riku tussen haar bek en dropte hem in het hol. Toen ze zich omdraaide was Shira weg.
‘Shiraaa! Shira! Kom terug, en wel nu!’ gilde haar moeder, maar de avond naderde en de volgende twee dagen was Shira nergens te bekennen. Haar moeder zocht dagenlang, samen met Riku. Riku werd echter ziek en stierf. Haar moeder werd dagen later verkocht als kleedje op de vloer.
‘Wie zijn jullie?’ klonk het doodsbange stemmetje van Shira. Ze bevond zich midden in de stad en werd omringd door mensen met grote dingen dat ze ‘geweren’ noemden. Shira beefde van angst.
Drie jaar later was ze de gebroken leeuw, een jaar geleden moest ze ‘dansen’ voor het eten, tot ze in het circus belandde, een half jaar geleden. Maar daar ging ze weg. Nu was ze bij make-up testers. Door een goedje was haar achterpoot compleet verbrand, verschroeid. Haar kooi was niet veel groter dan haarzelf, als ze naar buiten mocht was dat aan de ketting. Iedere keer moest ze weer luisteren naar de nederlandse taal waar ze ziek van werd. Naast haar was een leeuw uit engeland. Langzaam maar zeker leerde ze de basis dingen van de engelse taal en begon zichzelf in slaap te zingen, ondanks de pijn. Ze was nu vier, telkens weer viel ze in slaap met dezelfde droom. Haar moeder zoals ze zich herinnerde, haar broertje zo klein als hij was. Dan vond ze zichzelf weer de volgende ochtend, huilend van de heimwee, de pijn inmens en te groot om te uiten. Bovendien bleven de testen maar doorgaan, meer make-up werd op haar huid getest.
Op een dag zag Shira hoe haar kooi veranderd was, niet groter, niet wijder, nee ouder. Van het één op het andere moment werd ze gek, ze wilde hier niet blijven. Met een doel in haar hoofd geprent was ze vast van plan om te ontsnappen en ze beukte met haar lichaam tegen het tralies. Het verrotte tralies. Plots ontschoot er een bar en Shira kon haar kop niet wegtrekken, plots werd haar zicht verminderd.
De energie kwam los. Verlagen zat ze in haar kooi, haar zicht vertroebeld door de tranen, het bloed aan de andere kant van haar gezicht. ’Ik. Wil. Mijn. Mammie!’ de tranen stormden naar buiten en ze gaf nog een wanhopige laatste duw. Nog een bar schoot los en ze kreeg de vrijheid om te ontsnappen.
Met haar leeftijd van vier en een half was ze weer in de wildernis. Niets vergetend van moeder natuur en het jagen. Ze bleef de goedheid zelve en keerde terug naar haar geboortehol. Echter vond ze daar een onbekend gezinnetje. Op een afstand van vijtig meter stond ze te kijken, verslagen, kapot, met een gebroken lichaam, naar het gezinnetje dat haar geboortehol had afgepikt. Nu pas bedenkend dat haar familie echt dood was.
Shira stortte neer op de grond en huilde, huilde om de dood van haar moeder, het leek alsof ze terug ging in de tijd, nadat ze was weggerend keerde terug naar haar moeder en Riku, troostte haar broertje en likte haar moeders neus.
’NEE!’ schreeuwde ze lang, het woord wel duizend keer herhalend. ’Het.. het spijt me mama. Het spijt me Riku. Papa vergeef me. Papa. Ik had het beloofd. Ik had beloofd niet aan Riku te vertellen dat jij zijn vader niet was, en ik deed het.’ snikte ze. ’Papa het spijt me. Ik verliet mama met een ruzie, en nu zie ik haar nooit meer. Ik zie jou nooit meer. Papa het spijt me! Mama het spijt me! Kleine Riku, ik houd van je. Ik houd echt van je, ik heb altijd van je gehouden! Mama. Ik zweer. Papa. Ik zweer. Ik blijf leven, ik blijf sterk. Ik laat zien dat ik geboren ben om sterk te zijn.’ triest begroef ze haar gezicht in het gras. ’Maar ik kan het niet papa. Alsjeblieft. Help me. Vergeef me. Ik smeek het je. Papa. Papa.. blijf. Blijf hier. Ga niet weg. Mama! Riku! Riku mijn broertje. Je moest bij mama blijven! Je had het papa beloofd, weet je nog. Op het graf. Wedden dat mama door jou stierf. Net als papa voor je stierf! Ik haat je. Iedere keer weet je het mijn leven zuur te maken, ondraaglijk. Mama! Ik haat je! Je had niet moeten sterven. Je moest onze plek bewaren! Het geboortehol! Je moet hem beschermen, maar je bent te zwak. Zie? Dit is waarom papa niet had moeten sterven. Hij was sterker dan jij, je was jaloers. Jíj vermoorde papa! Mama ik vergeef het je nooit! Nooit! Nooit zeg ik je!
Papa! Vergeef me. Ik kan het niet. Ik sterf. Ik ben te zwak. Ik sterf, en dan niet eens om je te beschermen. Ik wist dat je me beschermde bij de mensen, maar waarom liet je me niet doodgaan? Zodat ik dit niet wist. Waarom liet je mij niet doodgaan van ellende toen je stierf? Dan leefde mama nog! En Riku, en dan merkte niemand dat ik er niet was. Papa! Mis je mij dan niet? Mis je mij niet zoals ik jou mis? Papa. Papa. Ik wil je terug!
Maar.. Maar.. jullie vonden mij een monster. Verdien ik dit? Nee! Ik bén geen monster! PAPA! HOE KUN JE! JE VERLAAT ME! OMDAT IK WAT BEN? EEN MONSTER? HOE KUN JE? ZEI MAMA DIT?
PAPAAAAA!' ze krijste. Ze voelde niets. Ze voelde alles. Al haar emoties, die opgekropt waren in haarzelf, al vanaf dat ze weg was gelopen en gevangen. Shira was kapot, ze was geen monster! Ze was geen monster!
Door deze gedachtes werden de tranen groter, en leek het alsof haar hart in vuur stond.
'PAPAA! MAMA!' 'Je bent een monster. We hebben een monster geschapen,' Shira's ogen vlogen open, nee! 'NEE! HOUD JE BEK! IK BEN GEEN MONSTER!' 'Waarom liep je dan weg?' ze kon er niet tegen hoe haar gedachtes de vorm aannamen van haar moeder, de stem, de stem werd nu een stem vol verwijt en beschuldigingen. Monster! Monster! Monster!' Ze zag de gezichtsuitdrukking van haar moeder, vlak voordat ze Riku had verteld dat hij niet het jong was van haar vader. Alsof ze een monster was. Daarna zag ze Riku's kop erin, met het lijf van zichzelf, maar de kop van haar vader, alles vertelde haar dat ze een monster was. Nee! De tranen, de tranen werden teveel. Ze werd door en door kapot gemaakt. 'Riku? Papa? Mama?
NEE!
Ik bén geen monster. Verdomme. Ik ben geen monster. Nee! Houd je bek dicht, ik wil je niet meer horen!
Papa.. het spijt me. Papa! Ik ben geen monster!’ de tranen werden nu tranen van woede. Haar verdrietige gelaatsuitdrukking werd nu een boze. ’I hate you dad! I hate you so much,’ weer viel ze terug in het gras, weer verdrietig, verdrietig en boos. ’I hate you! I hate you! I hate you! Why did ya die? You needed to stay with me. Why aren’t you here? Daddy. I hate you. Riku wasn’t worth to die for. I hate you,’ schreeuwde ze, ’I miss you so much…’ mompelde ze.
Later stond ze op, keek in een plas en zag haar kristalblauwe oog. ’Blu!’ mompelde ze krachtig. Nog nooit voelde ze zoveel energie in haar lichaam stromen. Ze was geen Shira meer. Ze had geen familie meer. Er bestond geen Riku. ’Ik mis je papa.’ mompelde ze, voordat ze fier haar hoofd rees en met een verbeten, vastberaden trek over haar gezicht. ’And I hate you. I hope i never see you ever again!’

En zo werd ze Blu. Nederlands praten deed ze enkel als ze Shira was, als ze zich Shira voelde.
Met dat werd ze ook de leeuw met de twee gezichten. Aan de ene kant ook nog een beetje die lieve leeuw Shira, echter hielp haar blinde oog haar herinneren aan haar vastgeketende tijd. Nu ketent ze zichzelf vast aan ‘Blu’. Iedere keer als ze aan haar familie denkt is het of; ‘ik haat je’ van de Blu kant, óf ‘ik houd van je’ van Shira. Echter kwijnt Shira weg, en zo wordt haar verdriet steeds sterker…

Natuurlijk wijkt ze weleens af van de beschrijving en de ene keer praat ze makkelijker nederlands tegen degene die tot haar weten door te dringen en de andere keer helemaal niet, hoe veel ze ook mogen praten.

:: FAMILY ::
Mother ::
Lara // R I P
Father ::
Pablo // R I P
Siblings ::
Riku // R I P

:: Blu ::

Onderwerp: Re: Blu za aug 11, 2012 2:06 pm

Wauw, wat een lap tekst zeg. Nu snap ik in ieder geval wel beter waarom ze engels praat enzo, haha.

Onderwerp: Re: Blu za aug 11, 2012 5:54 pm

Hehe, ingewikkeld he :'D maar Blu is proffesioneel schizofreen, en je zal het niet echt op het eerste gezicht merken :'D