hungry.

Zachtje ademde de grote leeuw terwijl hij laag bij de grond lag. Hij had al een tijdje niks gegeten, dus het moest deze keer lukken. Zijn maag rommelde zachtjes en hij gromde zachtjes tegen zijn maag. Niet dat dat hielp natuurlijk. Één van de wit met zwart-gestreepte dieren, genaamd zebra's, keek om zich heen en Simba hield zijn adem in. Als één hem hoorde en hij rende weg, volgde de rest. Zachtjes zette hij een poot naar voren terwijl hij goed uitkeek voor kleine takjes die konden verraden dat hij hier was en de zebra's aan het bespieden was. De dieren waren dichtbij en als hij nu sprong was er een grote kans dat hij beet had. Veel tijd om na te denken had hij niet; één van de zebra's had hem in de gaten en keek hem verschrikt aan. Snel, voordat de zebra weg kon rennen sprong hij op de dichtsbijzijnde zebra, terwijl de rest wegrende. Hij had beet! Nadat hij zeker wist dat de zebra niet meer leefde begon hij met eten. Eten was nog nooit zo lekker geweest, hij voelde gewoon hoe zijn maag zich vulde. Plots hoorde hij wat achter zich en hij keek om. Er stond een andere leeuw. "Hallo. zei hij, terwijl hij zich groot maakte.

Zacht grommend liet ze zich nog meer bij de grond zakken, haar gele ogen loerend naar haar prooi, de zebra. ’Ya won’t stop mah,’ werd er slechts gefluisterd, het was gemompel, zachtjes streken de woorden langs de grote oren van de zebra, enkel werden ze niet opgepikt. Niet gekust.
Een grijns, nog even en ze had m. De wind was met haar, de zebra kon haar niet ruiken, de leeuwin hem wel.
’Whell screw ya!’ vloekte ze hard toen ze beweging zag aan de andere kant van de kudde, zodat haar prooi wegrende. De leeuwin zette al geen sprint meer in, kansloos. ’Goddamnit, ya’all thieves in this land,’ gromde ze, vet chagrijnig. Ze spuwde de woorden uit, woedend. Niemand maakte Blu woedend, behalve deze imbeciel.
Haar ogen gleden langs tekenen van kleinere dieren en ja, daar was de idioot. Een mannetje. ’Well ya ass-licker. That’s mah food what you’re about eatin’, ya know!’ siste ze, bijna kotsend. ’And when mah done with ya, imma gonna púke ya out and cryh like ah crybabeh. I’m gonnah get ya now!’ dreigend kroop ze dichterbij en sprintte opeens als een gek op het mannetje af. Na een halve minuut was ze op topsnelheid, ze hoorde opeens het mannetje ‘hallo’ zeggen en stootte een grom uit. Met volle kracht beukte ze de leeuw in zijn zij en had hem een knauw voor zijn neus gegeven. Ze gromde ontblootte haar tanden vlak voor de neus zijn kop. ’When ya’re about to steel mah food, éver again, and ya’all gonna sleep tonight. Forevah! Like, ñever awaking, évah again!’ gromde ze de leeuw toe, niet in de beste bui.
’And nó, i’m nót yar translater, just translate yar own ass-licking self and everythin’s gonna be alright. Cuz’ i could be death if ya evah do that again,’ waarschuwde ze. Daarna ging ze van de leeuw af en ging voor hem zitten.
’And so, i’m goin’ to eat yar meal, and just enjoy yar life,’ sprak ze doodleuk, alsof ze de leeuw niet met het leven had bedreigd. Met rustige passen nam ze een stuk vlees in haar bek, spuugde het naast haar neer, nam nog wat in haar bek, spuugde het ook naast haar neer en bereikte na wat graven het hart. Als teken van dominantie rukte ze die eruit en at hem op. Haar snuit rood van het bloed. Nu nam ze wat vlees en daarna ging ze opzij voor de leeuw.


Ben je het er niet over eens, pm me maar ;D

Het was een leeuwin die achter hem had gestaan. Ze keek boos en was heel erg duidelijk niet blij om hem te zien. Ze zei dat als hij ooit nog een keer haar eten voor haar neus wegkaapte, hij 'voor altijd zou slapen', grof gezegd; ze hem zou vermoorden. Verbaasd keek Simba hoe de leeuwin zijn eten door graafde naar het hart en dat er meedogenloos uitrukte en het opat. "Het kan mij echt niks schelen wat jij denk" zei hij rustig. "ik heb deze zebra gevangen en vermoord en ik ga hem dus opeten ook. Jij blijft er maar met je poten vanaf!" Wie dacht ze wel niet dat ze was? Hem bedreigen en dan ook nog zijn eten op eten. Hij was niet uit op een gevecht, maar dit soort gedrag tolereerde hij niet. Hij gromde er nog achteraan en zonder zich nog iets van de leeuwin aan te trekken liep hij weer naar de zebra toe en scheurde een stuk vlees van het dier af. Hij keek nog een keer kwaad de richting van de leeuwin op en begon toen met het eten van het zojuist eraf gescheurde stuk vlees. Hij had het gevoel alsof hij de leeuwin heel kwaad had gemaakt, maar op dit moment boeide hem dat echt vrij weinig. Híj had eten gevangen, dus ging híj het ook opeten, niet een of andere imbeciel die dacht hem de baas te zijn. Nadat hij zijn laatste hap naar binnen had gewerkt had hij er genoeg van om bij de leeuwin in de buurt te zitten. "Eet jij de rest maar, aangezien je er zelf niet in geslaagd was om een zebra te vangen" zei hij, en ging een eindje verderop bij een boom liggen.

Blu grinnikte toen ze merkte dat de leeuw het niet tolereerde, het kon hem niets schelen wat ze dacht, zei de leeuw, stoer. Blu likte kalmpjes haar poot af, probeerde vooral niet te grijnzen toen ze hoorde dat hij de zebra had vermoord. ’Thats cuz’ í yelled somethin’ when ya moved, they where scared by mah and ran in yar li’l claws,’ grinnikte Blu. Bovendien, had zij al tekenen van dominantie gewonnen bij de leeuw, aangezien zij het hard had gegeten, ultimate dominantie stond daar in het teken van het hart eten. Nou, dat deed ze. Blu was allang niet meer bang voor de leeuw, solde enkel met hem.
Een hoge giechel kwam uit haar borstkas toen de leeuw gromde.
Enkel toen de leeuw klaar was en haar iets verweet was de grijns weer weg. ’Cuz’ ya were so idiot to steal mah food,’ gromde ze zachtjes. Maar haar gezicht stond later weer triomfantelijk toen ze huppelde naar de leeuw en met haar kont op zijn buik ging zitten. ’Mah tummy is already full, cuz’ i ate the heart. The red, juicy heart.’ Onverschillig rolde ze van de leeuw af en ging op haar rug liggen, met haar poten omhoog. Haar poten trokken zachtjes en ze wees naar wat wolkjes. Echter was haar hoofd er niet bij, dit was een soort déjà vu. Als klein kind lag ze ook zo en wees ze naar de sterren.
Ze gromde en stond op, haar houding vijandig maar niet naar de leeuw. ’I hate you dad,’ siste ze tussen haar tanden door, zo zacht dat het leek dat ze het helemaal niet gezegd had.
En dat zegt wie?
Blu grijnsde toen ze het hulpeloze stemmetje in haar hoofd hoorde, dit was nederlands gesproken. En dus kwam Shira weer boven. Blu haalde de zweep die de mensen zo vaak bij haar hadden gebruikt en jaagde de hulpeloze leeuw weer terug de kerker in, een geamuzeerde grijns sierde haar smoel. Het deed niet langer pijn als ze zichzelf confronteerde met haar eigen angsten, niet als Blu. Enkel Shira was er bang voor. Zij niet.
Blu grinnikte psygotisch en ging weer naast de leeuw liggen. Haar achterpoten geamuzeerd tegen zijn buik trappend. ’Hehe ya li’l lion.. dominated bah Blu. No Blue or Bloe. Mah name ‘z Blu. Like Bluh, if ya get what ma meanin’ ‘z?’ ze grinnikte weer.



Dat met de zweep was iets mentaal xD dus dat ziet Simba niet ofzo, soort hallucinatie ding :'D

De leeuwin kwam plotseling naar hem toe en ging op hem zitten. Ze mompelde wat vage dingen in het Engels, maar Simba besloot er geen aandacht aan te besteden. De leeuwin kon wat hem betreft wegrotten, en nog vond hij het niet erg. Hij wilde eigenlijk gewoon even alleen zijn. De leeuwin rolde van Simba af en ging zo naast hem liggen dat haar poten naar de lucht wezen. Simba draaide zich half om, zodat ook hij op zijn rug lag. dit deed hij vroeger altijd, met zijn vader. Zijn vader was helaas overleden en hij dacht nog veel aan hem. Het was een geweldige leeuw geweest, een goed voorbeeld, en Simba had hem nodig gehad in zijn jongere jaren, maar hij was er niet. Vaak hoorde hij zijn stem in zijn hoofd en praatte hij terug. Dat waren de momenten waar hij het meest naar uitkeek; de momenten dat hij weer kon praten met zijn vader. Naast hem weerklonk een grom en verschuivend gras, als teken dat de leeuwin was opgestaan. Ze fluisterde wat, weer in het Engels. Wat was dat toch de hele tijd, dat Engels? Nu grinnikte ze en draaide zich om. Terwijl ze met haar poot tegen Simba's buik trapte vertelde ze dat haar naar Blu was. Niet Blu als in 'Blue', maar gewoon 'Blu'. "Ik ben Simba" zei hij. Hij antwoordde in het Nederlands omdat hij wist dat zij hem verstond, anders had ze eerder ook niet tegen hem kunnen praten. Simba stond op en draaide zich de kant van Blu op. "waarom praat je eigenlijk telkens Engels?" vroeg hij. "Ik weet dat je Nederlands kunt, dus waarom praat je niet gewoon dat?"

-haha, snap ik, hoor :3-

Blu grinnikte en schudde zich helemaal uit. Haar spieren rolden tevreden spinnend onder haar huid. Eigenlijk had Blu best wel zin in wat geknok, maar omdat ze nu al over de leeuw heerste was knokken niet nodig. Jammer toch.
De leeuw achter haar deed niets, reageerde niet op haar woorden en bleef maar een beetje liggen, enkel was hij naar zijn rug gedraaid zodat hij voor een moment als Blu lag, voordat ze natuurlijk opstond.
Nog altijd, na anderhalf jaar was haar lichaam niet opgeknapt en kon ze sommige dingen niet doen of niet teveel doen. Oud worden zat er ook niet in, dat wist ze zelf ook wel, er zat teveel troep in haar, zowel mentaal of niet mentaal. Naast make up goedjes, was ze ook getest op medicijnen, ze durfde te wedden dat niet alles uit haar lichaam was. Op haar verbrande, haarloze achterpoot zaten aan de binnenkant wratten, dat kwam óf door het zuur, óf door het geteste spul.
Het kon haar niets meer schelen. Als volmaakt schizofreen was ze niet bang voor de mensen. Nee, feitelijk was ze like a lion without knowledge about humans. Het was ingewikkeld uit te leggen.
‘Ik ben Simba,’ zei de leeuw opeens.
Droog keek ze op en met een verveelde blik keek ze Simba aan. ’Interesting,’ murmelde ze.
Beledigd draaide ze zich helemaal om en liep een rondje om Simba, haar ogen langs zijn lichaam glijdend. ’Cuz’ i can. It’s not polite to ask something like that ya know?’ ze gromde zachtjes, kneep haar ogen tot spleetjes. ’Why do ya speak netherlands? I know ya can speak english. That’s what i’m askin’ ya. It’s the same,’ onverschillig ging ze weer wat verder weg van de leeuw zitten.
Blu’s staart knalde tegen de grond toen ze ging zitten. Vanaf die positie knalde de staart wel vaker op de grond. Haar blik ging naar de dode zebra. Eigenlijk was dit allemaal gebullshit, ze had niet eens honger gehad, ze had gewoon zin in iets, ze was verveeld. Als een show-off dan haar verveling wou wegjagen ging ze zich maar vervelen bij gezelschap. Punt.



Flut xD

Het antwoord van Blu maakte hem niet veel wijzer. Natuurlijk kon hij engels, maar waarom zou het het praten? Hij was ten slotte Nederlands en als hij engels zou praten zou dat eigenlijk alleen maar vaag zijn. Vaag was eigenlijk ook wel het goede woord om de leeuwin te beschrijven. Ze was agressief, maar soms leek ze ook heel kwetsbaar, haar vacht zag er slecht uit met allemaal verbrande plekken, maar ernaar vragen deed hij niet, want dan kreeg hij toch weer een raar antwoord. Blu wilde duidelijk de macht hebben over andere leeuwen en nu dus over hem. Hem maakte het niet uit. Hij zou toch blijven doen wat hij wilde, ook al wilde zij iets heel anders. Blu ging beledigd verder weg van hem zitten en sloeg met haar staart tegen de grond. Een beledigde Blu, kon dat? Haar stoere kant schoof opzij en even zag Simba de echte Blu; een aardige leeuwin. Tenminste, hij dacht dat ze zo was. Hij had haar net ontmoet, dus had alleen deze kant leren kennen, maar het moest wel een leeuwin met twee kanten zijn. Alle mysterieuze plekken op haar lijf en haar agressieve gedrag kwamen niet vanzelf, ze had vast een moeilijke jeugd gehad. "ik krijg waarschijnlijk toch geen antwoord op deze vraag, maar ik stel hem toch." begon Simba. "waarom ben je zo agressief, zo vaag en onduidelijk in je antwoorden. Waarom heb je die plekken op je lijf? Een moeilijke jeugd gehad ofzo?" zei hij. Hij probeerde haar uit de tent te lokken. Hij was niet uit op een gevecht, maar een beetje meer informatie kon geen kwaad.

Weer grinnikte ze. Sjees ze moest eens ophouden met het constante gegrinnik, maar het was zo verleidelijk en leuk, alles was ook zo grappig. Deze leeuw was gewoon grappig, vooral omdat ze de dominantie al binnen had. Natuurlijk kon het de leeuw niets schelen, dat maakte alles alleen maar leuker. Alsof hij niet eens wist dat zij over hem heerste. Naja, het was al beslist en alles was al goed. Fijntjes kneep ze oogjes toe, haar ene blauwe oog kwam niet veel verder dan de helft. Ze knipperde ook nooit met haar blinde oog, gewoon omdat het niet meer kon. Het werd schijnbaar niet meer toegelaten.
De leeuw scheen te merken dat Blu alleen maar vaag kon antwoorden en reageerde like always, niet op haar woorden. Like, so boring. Maar ach, ze kon zich wel vermaken hoor. Blu kende zat spelletjes om uit te voeren, en anders kon ze nog lullen over alles en niets.
Plots merkte ze dat de leeuw haar op nam. Op haar teentjes getrapt ging ze staan en hief haar staart, haar gezicht stond nors. Ze fronste. 'All done? Am i good, doctor?' ze snoof en hief haar hoofd argwanend. 'Ik krijg waarschijnlijk toch geen antwoord op deze vraag, maar ik stel hem toch,' Blu snoof maar grijnsde al snel geamuzeerd en ging weer geduldig zitten. 'Waarom ben je zo agressief, zo vaag en onduidelijk in je antwoorden. Waarom heb je die plekken op je lijf? Een moeilijke jeugd gehad ofzo?' vroeg Simba.
Blu gromde gepikeerd en vloog op, haar oren naar achteren en haar tanden fel ontbloot. 'And tháts none of yar business! What i did in mah past, is máh business, not yars. And i like those spots on mah body, reminds mah of...' ze gromde weer, ze zei teveel. 'Like i said. None of yar buisiness,' ze fronste en ging zijwaarts zitten. Haar staart zwiepte weer op de grond. 'Hoe waren yar.. how to say.. fuck! Laat maar,' onwennig, nederlands was ze niet gewend, het liet zien hoe kwetsbaar ze was, gelukkig sprak ze met een meesterlijk zwaar accent en mompelde ze het, slecht gearticuleerd, om het nog erger te maken was het half Blu en half Shira. Baal. Ze gromde en stond weer op, onrustig. Haar ogen prikten zich in die van Simba. 'Nevermind. Just forget it,' gromde ze, meer woest op Shira dan op Simba. Afstandelijk ging ze wat meer van hem af zitten en keek van hem weg. Natuurlijk was ze ook gepikeerd dat ze het woord dat ze wilde zeggen niet meer wist in het nederlands. Ze wilde parent's zeggen, maar het had in het nederlands gemoeten. Gahd wat was dat falend.
Echter stond ze weer onrustig op en stond weer op, alsof ze geen keuze kon maken of ze wilde zitten of staan. Haar ogen werden geschaduwd door haar gefronste blik, ze was niet blij met zichzelf, hoe kon Simba zo op haar in spelen, like that was unfair. Shira moest haar muil houden. De teugels pakte ze weer op en trok ze aan.