No wealth, no ruin, no silver, no gold.

’Like rawr,’ mauwde een klein stemmetje, als een mauw. Een echte poezen mauw. Ze grinnikte en loerde uit haar ogen, haar bek licht geopend. Haar tong streek langs haar scherpe tanden, blinkend in de zon, haar klauwen geklauwd. Noch was het donker, noch was het licht. Het was aan het schemeren. ’Like hells spitout fire. Dawn,’ de stem was licht sinister, noch scherp, noch zacht. Het was onbeschrijfelijk. Zíj was onbeschrijfelijk. Het leek soms of ze je wilde knuffelen, yet wilde je het niet doen omdat ze ook iets sinisters en sluws had. Like scary as hell. Well baby, come on for a play.
Ze grinnikte eventjes, haar ogen tot spleetjes geknepen terwijl ze dat deed. Ze zakte wat door haar soepele poten en loerde door het gras heen naar de gazelles die graasden. Zacht, door de inspanning gromde ze, heel zachtjes. Langzaam sloop ze dichterbij, haar vachtkleur perfect matchend bij het droge dorre gras. Pas dichtbij het grote bakbeestdier merkte het de leeuw op en rende weg. Geamuseerd, alsof ze wist dat ze zou winnen, stootte ze een brul uit, tegelijkertijd dat ze uit de startboxen kwam.
De gazelle had ze neergehaald voor het tinkiewinkielalapoahohpiraatenschrik kon zeggen, dan wel tien keer achterelkaar. ’Like ya’d’all be so slow. Like it ain’t no fun,’ miepte ze zachtjes, nog altijd dat éne randje van… van haar Blu-zijnde.
’Mommy always told mah not to play with ma food. But ya’all so nice to mah to fill mah tummy, so i’ll introduce mahself, like before i’ll be eatin’ ya,’ praatte ze tegen het doodsbange dier, zo onder haar klauwen. Het trapte heftig en raakte haar oog bijna. ’Look’at mah eye. I’m blind, so no messin’ with ma eye. ‘kay? I’m Blu. And ain’t like Bloe, but bluh. Bloe bluh. I was so creative to be original. Ja know wha i’m sayin?’ praatte ze onverstoorbaar verder. ’But cuz’ your death is comin’ sooner ‘nd sooner, i’ll be eatin’ ya right away? ‘kay?’ vroeg ze, haar bek alvast openend. En met die gedachte stierf de gazelle.
Like, na een halfuur stond Blu op en begon haar poot af te likken, lekker bloederig. ’Aight! Now i’m a lioness with spots. Aight?’ murmelde ze tegen zichzelf. Ze kon feilloos engels, like dat was niet haar geboortetaal, ze had het haarzelf aangeleerd, nu was het zo dat ze, like, altijd engels sprak en nederlands verstond. ’Like it ain’t no fun without beer. Aight?’ ratelde ze vrolijk. Haar verleden was iets wat ze wilde vergeten. Álles wilde ze vergeten. Dus had ze afleiding gezocht door zichzelf engels te leren. Nu, als ze engels sprak was ze niet de leeuw van vroeger. Eerder de leeuw van nu. Ookal verschilden ze niet.
Ze hield haar mond eventjes. Somber. ’O-oh death. O-oh dea-ath. Oh death. Won’t you spare me over til another year. But what is this, that I can’t see, with ice cold hands taking hold of me. When god is gone and the Devil takes hold, who will have mercy on your soul.
Oh-oh death. O-o-oh death. Oh, oh death.
No wealth, no ruin, no silver, no gold. Nothing satisfies me but your soul. Oh-oh death. Well I am death, none can exel, i’ll open the door to heaven or hell. Oh-oh death. Oõh death. My name is death and the end is here…’ zong ze zuiver, in precies de goede toon, stem, octaaf. Dit was dé lullaby wat haar opvrolijkte, altijd. Dit was hét wat haar tevreden maakte. Like, een puppy met zijn moeder. Of een moeder met haar pup. Zonder dit lied…
Was ze niet geweest waar ze nu was.


With mercy on your soul....


ALVARO ONLYYYY 8D

Al dagen zwierf hij rond bij de rots wanden, nog geen enkele keer had hij in de nacht geslapen, hij hield van het donker en voelde zich daar het meest thuis, echter was zijn sneeuw witte vacht er maar al te goed zichtbaar. Hij kon zich niet verstoppen in het duister, maar hij had het ook niet nodig. Hij was al in geen dagen een andere leeuw tegen gekomen, laat staan een leeuwin en nu rook hij heel droog dat een of andere leeuwin zich in het gebied gewaagd had. Eigenlijk maakte die leeuwin hem chagrijnig, ze verstoorde zijn rust, maar leeuw en man genoeg als hij was, was hij bereid het haar te geven. Nu liet hij zich lui op een rots vallen en gaapte. Het was weer dezelfde leeuwin die zijn rust verstoorde, dit keer hoorde hij haar, ze zong een liedje, zachtjes. Hij stond geërgerd op en liep zachtjes op haar af. Hij was reusachtig en had een dikke manen bos, net zo sneeuwwit als de rest van zijn kleur. Hij had donkere ogen die je priemend en minachtend aankeek. Zoals hij nu de leeuwin aankeek. Plots sprong hij van achter de rots tevoorschijn waarachter hij zich verscholen had, hij sprong met zijn voorpoten tegen haar aan, haalde haar neer en drukte haar met veel geweld tegen de grond. Hij bracht zijn hoofd gevaarlijk dicht bij haar in de buurt. ,,Luister mormel, je loopt hier pas net rond, maar je hebt nu al iets grondig fout gedaan, nog een keer en ik ruk dat mooie hoofdje van je nek en douw hem in je kont, begrepen?'' Bromde hij tegen de leeuwin, zijn stem was sinister met een schor randje. Her en der op zijn hoofd en lichaam zaten littekens, iets wat zijn slechte karakter tekende, zijn vroegere bekendheid als vechters baas en heerser van het slechte. Hij prikte met zijn nagels in de huid van de leeuwin en liet haar toen los. Hij bleef haar dreigend, doods en moordlustig aankijken.

Ze likte haar poot weer tevreden af, terwijl de wind draaide rook ze een onbekende geur. Een mannetje. Ze hoorde licht geplof, ze nam waar dat er een leeuw was, een manneke. Toch draaide ze haar hoofd niet om en besteedde er geen aandacht aan. Haar rug gedraaid naar de geur, draaide de wind weer, zodat de leeuw haar rook, al had hij haar vast ook wel geroken van eerder.
Plots werd ze van achteren aangevallen. Ze werkte mee en lag plots op haar rug, de leeuw stond bovenop haar en brabbelde iets in nederlands. ’Like hey, nice to meet ya to. Imma lion in the mornin’s sun, but ya could call mah Blu. No Bloe, Bluh,’ Blu gaapte, recht voor de leeuw zijn kop. ’And you’re quit borin’ mah, ya know?’ klaagde ze, nog steeds aan de grond genageld, letterlijk. ’It’s not original, if ya get what i’m meanin’? Ya’all attacking mah, why?’ plots veranderde haar gelaatsuitdrukking en keek ze spottend in de ogen van de leeuw. Ze draaide zich rustig om, toch sterk genoeg om los te komen van de greep en ging rustig zitten, vlak voor de leeuw zijn neus. ’Like, why’re ya attackin’ mah? Didn’t ya like mah song? And thank for ya compliment, i really have a pretty head? Aight?’ grijnsde ze, toch sinister, haast eng. Deze leeuw liet haar alleen blozen, verder niets. Haast vereerd met de dode blik van de leeuw. Ze bleef hem met open mond aanstaren, wel met open mond grijns. ’Like, but, why do mah have thé honor to be with ya?’ vroeg ze rustig, nog altijd iets onverklaarbaars over haar stem hangend. Haar engels was feilloos, echter hield ze gewoon van de woorden die alles mooier maakten, me was mah, you was ya. Okay was ‘kay. Like that. Ze schudde haar kop en ging op haar zij liggen, geen zin hebbend om ge zitten of te staan.

Nothing satisfies me but your soul...


van mij ook flut :'D